De Nederlandse geschiedenisboeken worden weer twee belastingen rijker. Vanaf 2012 moeten de wegenbelasting en aanschafbelasting immers plaatsruimen voor de kilometerheffing. Betalen dus afhankelijk van hoeveel, waar en wanneer je rijdt. Een interessant initiatief dat hopelijk snel ingang vindt in België. Hier alvast de voordelen op een rijtje.
Voordeel 1: Minder CO2
Betalen per kilometer? Dat betekent minder kilometers afleggen met de auto. De bakker om de hoek wordt weer bereikbaar met de fiets. De afstand van het station tot het werk blijkt te voet overbrugbaar. Luide muziek op de bus wordt weggelachen. ‘We zijn allemaal jong geweest, nietwaar?’. Tegelijkertijd neemt de CO2-uitstoot bijna zichtbaar af.
En waarom geen rekening houden met de milieuvriendelijkheid van de auto? Hoe meer CO2, hoe hoger de heffing. Het milieu kan er alleen maar wel bij wezen.
Voordeel 2: Minder agressie
Betalen per kilometer? Dan blijft de auto al eens vaker op stal. En minder auto’s, dat kan alleen maar minder files betekenen. Minder stress en een aangenamere rit zijn een logisch gevolg.
Bovendien zal een hogere kilometerheffing tijdens de spits mensen weerhouden. Zij zullen zich alleen nog dan op de baan wagen als het echt niet anders kan. Gepensioneerden en leerling-bestuurders zullen hun rijkunsten bijgevolg op een ander moment tentoonspreiden. Voor vele chauffeurs een bron van ergernis minder.
Voordeel 3: Minder centen
Betalen per kilometer? Dat betekent minder betalen. Als we Camiel Eurlings, Nederlands minister van Verkeer en Waterstaat, mogen geloven althans. Volgens hem zal 59 procent van de Nederlandse bevolking minder betalen vanaf 2012. Voor een vierde van de bevolking zal er niets veranderen. Slechts bij 16 procent van de Nederlanders zal de broeksriem iets harder aangespannen moeten worden.
Waar wachten we nog op?
maandag 16 november 2009
zaterdag 14 november 2009
Vrouwonvriendelijk Tsjaad
Geweld tegen vrouwen en meisjes blijft een groot probleem in Tsjaad. Dat meldt een recent verschenen rapport van Amnesty International. Niet alleen de lokale bevolking, maar ook vluchtelingen zijn regelmatig slachtoffer van verkrachtingen en andere vormen van agressie. Vooral de oostelijke regio van het land is gevaarlijk terrein.
Fatima, een vluchtelinge uit Soedan, heeft het geweld in Oost-Tsjaad aan den lijve ondervonden. ‘Samen met enkele vrouwen was ik buiten het kamp op zoek naar hout. Plots kwamen twee mannen naar me toe. Zij beschuldigden mij en alle Soedanese vrouwen ervan hun hout te stelen. Toen ik probeerde weg te lopen, kwamen ze achter me aan. Ze grepen mij vast, namen mijn hout af en sloegen me er mee tot ik viel.’
Tawanda Hondora, adjunct-directeur van het Afrikaprogramma van Amnesty International, benadrukt dat het verhaal van Fatima geen uitzondering is. ‘Vrouwengeweld is een ernstig probleem in Tsjaad. Vooral het oosten van het land, waar de meeste vluchtelingenkampen gelegen zijn, is gevaarlijk. De woestijn in de regio verplicht vluchtelingen om kilometers te wandelen voor voedsel, water en hout. Zo ver buiten het kamp kunnen de vrouwen niet meer rekenen op bescherming en worden ze regelmatig het slachtoffer van geweld.’
Maar ook binnen de kampen is de veiligheid niet altijd gegarandeerd. Vrouwen en meisjes worden er aangevallen door andere vluchtelingen, familieleden of zelfs humanitaire medewerkers. Zo dwingen leerkrachten meisjes tot geslachtsgemeenschap in ruil voor goede resultaten.
Straffeloosheid
Exacte cijfers over de geweldplegingen zijn niet beschikbaar. Veel slachtoffers weigeren de misdrijven aan te geven uit vrees voor de sociale gevolgen. Verkrachting is voor veel mannen een reden om hun vrouw te mijden of zelfs te verlaten. Jonge meisjes die seksueel zijn aangerand vinden moeilijk een partner.
Zelfs als overlevende slachtoffers de misdrijven melden komen de daders zelden voor de rechtbank. ‘Hoewel de Tsjadische wet geweld tegen vrouwen verbiedt, worden deze wetsbepalingen zelden toegepast. Dat is vooral te wijten aan een gebrek aan deskundigheid en politieke wil. Daarnaast kent Tsjaad de traditie om een geschil via onderhandelingen op te lossen. In de meeste gevallen wordt dan een financiële compensatie geëist van de misdadiger. Soms wordt de verkrachter ook verplicht om met zijn slachtoffer te trouwen’, zegt Tawanda Hondora.
Gasfornuizen en fruitbomen
UNHCR, het vluchtelingencommissariaat van de VN, wil een einde stellen aan het vrouwengeweld in de buurt van vluchtelingenkampen. ‘Onze medewerkers ondernemen verschillende acties om de getroffen groep vluchtelingen minder kwetsbaar te maken’, vertelt Vanessa Saenen, verantwoordelijke voor de externe relaties van UNHCR. ‘Wij bieden de vrouwen gasvuren aan om te koken. Op die manier moeten ze niet meer buiten het kamp om hout te sprokkelen. Daarnaast planten we fruitbomen aan. Deze bomen zorgen niet alleen voor voedsel, maar dammen ook de woestijn in.’
Het UNHCR erkent dat hiermee het probleem nog niet van de baan is. ‘Verschillende vrouwen verkopen hout om hun gezin te onderhouden. Daarom blijven zij, ondanks de gasvuren, de kampen verlaten om hout te sprokkelen.’
Fatima, een vluchtelinge uit Soedan, heeft het geweld in Oost-Tsjaad aan den lijve ondervonden. ‘Samen met enkele vrouwen was ik buiten het kamp op zoek naar hout. Plots kwamen twee mannen naar me toe. Zij beschuldigden mij en alle Soedanese vrouwen ervan hun hout te stelen. Toen ik probeerde weg te lopen, kwamen ze achter me aan. Ze grepen mij vast, namen mijn hout af en sloegen me er mee tot ik viel.’
Tawanda Hondora, adjunct-directeur van het Afrikaprogramma van Amnesty International, benadrukt dat het verhaal van Fatima geen uitzondering is. ‘Vrouwengeweld is een ernstig probleem in Tsjaad. Vooral het oosten van het land, waar de meeste vluchtelingenkampen gelegen zijn, is gevaarlijk. De woestijn in de regio verplicht vluchtelingen om kilometers te wandelen voor voedsel, water en hout. Zo ver buiten het kamp kunnen de vrouwen niet meer rekenen op bescherming en worden ze regelmatig het slachtoffer van geweld.’
Maar ook binnen de kampen is de veiligheid niet altijd gegarandeerd. Vrouwen en meisjes worden er aangevallen door andere vluchtelingen, familieleden of zelfs humanitaire medewerkers. Zo dwingen leerkrachten meisjes tot geslachtsgemeenschap in ruil voor goede resultaten.
Straffeloosheid
Exacte cijfers over de geweldplegingen zijn niet beschikbaar. Veel slachtoffers weigeren de misdrijven aan te geven uit vrees voor de sociale gevolgen. Verkrachting is voor veel mannen een reden om hun vrouw te mijden of zelfs te verlaten. Jonge meisjes die seksueel zijn aangerand vinden moeilijk een partner.
Zelfs als overlevende slachtoffers de misdrijven melden komen de daders zelden voor de rechtbank. ‘Hoewel de Tsjadische wet geweld tegen vrouwen verbiedt, worden deze wetsbepalingen zelden toegepast. Dat is vooral te wijten aan een gebrek aan deskundigheid en politieke wil. Daarnaast kent Tsjaad de traditie om een geschil via onderhandelingen op te lossen. In de meeste gevallen wordt dan een financiële compensatie geëist van de misdadiger. Soms wordt de verkrachter ook verplicht om met zijn slachtoffer te trouwen’, zegt Tawanda Hondora.
Gasfornuizen en fruitbomen
UNHCR, het vluchtelingencommissariaat van de VN, wil een einde stellen aan het vrouwengeweld in de buurt van vluchtelingenkampen. ‘Onze medewerkers ondernemen verschillende acties om de getroffen groep vluchtelingen minder kwetsbaar te maken’, vertelt Vanessa Saenen, verantwoordelijke voor de externe relaties van UNHCR. ‘Wij bieden de vrouwen gasvuren aan om te koken. Op die manier moeten ze niet meer buiten het kamp om hout te sprokkelen. Daarnaast planten we fruitbomen aan. Deze bomen zorgen niet alleen voor voedsel, maar dammen ook de woestijn in.’
Het UNHCR erkent dat hiermee het probleem nog niet van de baan is. ‘Verschillende vrouwen verkopen hout om hun gezin te onderhouden. Daarom blijven zij, ondanks de gasvuren, de kampen verlaten om hout te sprokkelen.’
dinsdag 10 november 2009
Wir sind das volk
Politiek is soms te belangrijk om enkel aan politici over te laten. Daarom lanceert Nic Balthazar The Big Ask Again. De videoclip met een doel. Mensen bewust maken van de klimaatproblematiek. Zeker in de aanloop naar de top van Kopenhagen volgende maand. ‘Want alleen het volk kan deze top nog redden,’ stelt Nic Balthazar in De Morgen.
Een politiek akkoord over het klimaat lijkt inderdaad mijlenver weg. De verschillende standpunten liggen kilometers uit mekaar.
In de eerste plaats is er de te voorzichtige houding van Obama. Op de klimaattop van de VN weigerde hij concrete doelstellingen voor zijn land naar voor te schuiven. De Nobelprijswinnaar van de vrede wil wel, maar kan niet. Zijn klimaatwet, die de uitstoot van CO2 wil terugdringen, zit al maanden geblokkeerd in de Senaat. Dat maakt harde en concrete uitspraken moeilijk. Ook in Kopenhagen.
In Europa ziet de situatie er iets rooskleuriger uit. De 27 lidstaten willen de CO2-uitstoot voor de luchtvaart met 10 procent terugdringen ten opzichte van 2005. Voor de scheepvaart zou het om 20 procent gaan. De Europese landen zijn zelfs bereid om tegen 2050 de totale uitstoot met 80 à 95 procent terug te dringen. Natuurlijk wel alleen als de andere landen ook hun duit in het zakje doen.
Toch moet de EU niet te snel victorie kraaien. Vorige week nog verklaarde Commissievoorzitter Barroso dat Kopenhagen sowieso geen bindend akkoord zal opleveren à la Kyoto. Realistisch, dat wel. Maar weinig motiverend.
En de andere landen? Die willen alleen maatregelen nemen als ze kunnen rekenen op garanties van de rijke landen.
De klimaatdiscussie lijkt zo een straatje zonder eind te worden. Toch mogen we het hoofd niet laten hangen. Integendeel. Mensen kunnen wel degelijk het verschil maken. Kijk maar naar de val van de Muur.De protesten van de Oost-Duitsers hebben hier een belangrijke rol gespeeld. Dat mogen we niet vergeten. En daarom moeten we het initiatief van Nic Balthazar steunen.
Een politiek akkoord over het klimaat lijkt inderdaad mijlenver weg. De verschillende standpunten liggen kilometers uit mekaar.
In de eerste plaats is er de te voorzichtige houding van Obama. Op de klimaattop van de VN weigerde hij concrete doelstellingen voor zijn land naar voor te schuiven. De Nobelprijswinnaar van de vrede wil wel, maar kan niet. Zijn klimaatwet, die de uitstoot van CO2 wil terugdringen, zit al maanden geblokkeerd in de Senaat. Dat maakt harde en concrete uitspraken moeilijk. Ook in Kopenhagen.
In Europa ziet de situatie er iets rooskleuriger uit. De 27 lidstaten willen de CO2-uitstoot voor de luchtvaart met 10 procent terugdringen ten opzichte van 2005. Voor de scheepvaart zou het om 20 procent gaan. De Europese landen zijn zelfs bereid om tegen 2050 de totale uitstoot met 80 à 95 procent terug te dringen. Natuurlijk wel alleen als de andere landen ook hun duit in het zakje doen.
Toch moet de EU niet te snel victorie kraaien. Vorige week nog verklaarde Commissievoorzitter Barroso dat Kopenhagen sowieso geen bindend akkoord zal opleveren à la Kyoto. Realistisch, dat wel. Maar weinig motiverend.
En de andere landen? Die willen alleen maatregelen nemen als ze kunnen rekenen op garanties van de rijke landen.
De klimaatdiscussie lijkt zo een straatje zonder eind te worden. Toch mogen we het hoofd niet laten hangen. Integendeel. Mensen kunnen wel degelijk het verschil maken. Kijk maar naar de val van de Muur.De protesten van de Oost-Duitsers hebben hier een belangrijke rol gespeeld. Dat mogen we niet vergeten. En daarom moeten we het initiatief van Nic Balthazar steunen.
dinsdag 3 november 2009
This is it
This is it. Dat de langverwachte concertreeks van Michael Jackson een groots spektakel zou worden stond als een paal boven water. Over de hele wereld keken fans reikhalzend uit naar de comeback, die meteen ook het afscheid van de superster zou worden. Al maanden werden dansers en backing vocals klaargestoomd. Technisch werd alles tot in de puntjes voorbereid.
Maar op 25 juni, minder dan een maand voor de start van de concerten, stierf de King of Pop onverwacht. Zonder afscheid. Om het leed van de vele fans een beetje te verzachten werd een documentaire over de show aangekondigd. En zo kwam het dat ook ik op een koude vrijdagavond de warmte van een overvolle filmzaal opzocht. Bijna twee uur lang zou ik genieten van de bekendste hits, de levendige danspasjes en het ongezien professionalisme van een van de grootste popsterren ooit.
Dat de speculaties over de gezondheidstoestand van de King of Pop volledig uit de lucht gegrepen waren bewijst de docufilm overtuigend. MJ, zoals de wereldster door zijn medewerkers liefkozend genoemd wordt, straalt energie uit. Ondanks zijn tengere lijf en gezapige leeftijd moet de zanger op geen enkel moment onderdoen voor de jonge dansers en danseressen. Tijdens de repetities van ‘I can’t stop loving you’ bewijst de ster dat ook zijn stembanden nog geen extra smeer behoeven.
This is it zou geen zwanenzang worden, zoveel is duidelijk. Prachtige special effects, exclusief beeldmateriaal en verpletterende choreografieën zouden van de concertreeks een waardig afscheid maken. Jackson blijkt nog steeds een onnavolgbaar muzikaal talent. Een superster die zijn plaats in de geschiedenisboeken dubbel en dik verdiend heeft. Elke noot, elke danspas en elke gitaarsolo werden aangepast volgens de richtlijnen van MJ. En elke keer klonk alles veel beter na zijn raadgevingen. Perfectie. Dat is waar de wereldster naar streefde.
Met de film krijgt de superster alsnog het afscheid waarop hij had gehoopt. Een waardig afscheid alleszins, maar of de documentaire helemaal realistisch is blijft de vraag. Nooit komt een negatieve eigenschap van de zanger aan bod. De nadruk ligt -te sterk?- op zijn muzikale talent. Over zijn excentrieke levensstijl wordt met geen woord gerept. De talrijke schandalen waar de zanger in verwikkeld is geweest worden doodgezwegen.
En toch is de documentaire verplicht beeldmateriaal. Niet alleen voor de fans, maar voor alle muziekliefhebbers.
Maar op 25 juni, minder dan een maand voor de start van de concerten, stierf de King of Pop onverwacht. Zonder afscheid. Om het leed van de vele fans een beetje te verzachten werd een documentaire over de show aangekondigd. En zo kwam het dat ook ik op een koude vrijdagavond de warmte van een overvolle filmzaal opzocht. Bijna twee uur lang zou ik genieten van de bekendste hits, de levendige danspasjes en het ongezien professionalisme van een van de grootste popsterren ooit.
Dat de speculaties over de gezondheidstoestand van de King of Pop volledig uit de lucht gegrepen waren bewijst de docufilm overtuigend. MJ, zoals de wereldster door zijn medewerkers liefkozend genoemd wordt, straalt energie uit. Ondanks zijn tengere lijf en gezapige leeftijd moet de zanger op geen enkel moment onderdoen voor de jonge dansers en danseressen. Tijdens de repetities van ‘I can’t stop loving you’ bewijst de ster dat ook zijn stembanden nog geen extra smeer behoeven.
This is it zou geen zwanenzang worden, zoveel is duidelijk. Prachtige special effects, exclusief beeldmateriaal en verpletterende choreografieën zouden van de concertreeks een waardig afscheid maken. Jackson blijkt nog steeds een onnavolgbaar muzikaal talent. Een superster die zijn plaats in de geschiedenisboeken dubbel en dik verdiend heeft. Elke noot, elke danspas en elke gitaarsolo werden aangepast volgens de richtlijnen van MJ. En elke keer klonk alles veel beter na zijn raadgevingen. Perfectie. Dat is waar de wereldster naar streefde.
Met de film krijgt de superster alsnog het afscheid waarop hij had gehoopt. Een waardig afscheid alleszins, maar of de documentaire helemaal realistisch is blijft de vraag. Nooit komt een negatieve eigenschap van de zanger aan bod. De nadruk ligt -te sterk?- op zijn muzikale talent. Over zijn excentrieke levensstijl wordt met geen woord gerept. De talrijke schandalen waar de zanger in verwikkeld is geweest worden doodgezwegen.
En toch is de documentaire verplicht beeldmateriaal. Niet alleen voor de fans, maar voor alle muziekliefhebbers.
Abonneren op:
Reacties (Atom)