maandag 21 december 2009
Complot of ongeval?
Is iedereen bij de neus genomen of is Silvio Berlusconi echt het slachtoffer geworden van geweld? Dat in Italië de eerste twijfels de kop opsteken leest u hier.
zondag 20 december 2009
Knikkende knieën
Koopjeszondagen brengen massaal mensen op de been. Stofdoeken maken de gourmetstellen klaar voor gebruik en champagneproducenten beleven gouden tijden. De laatste weken van het jaar naderen. Zoveel is duidelijk.
Hoewel ik me graag tegoed doe aan de overdadige maaltijden, bezorgen de feestdagen me elk jaar een beklemmend gevoel. Vanaf half december maakt angst zich van mij meester. Nachtenlang lig ik te woelen en te piekeren. Overdag leiden mijn gedachten telkens naar een en dezelfde vraag: wat zal ik dit jaar onder die grote groene spar in onze woonkamer vinden?
Er is wel degelijk reden tot paniek. Al sinds de kleuterklas lijken nutteloze en onbruikbare geschenken in mij een perfect slachtoffer te zien. Elk jaar opnieuw komen familie en vrienden aandraven met de meest bizarre cadeaus.
Zo was er het kerstfeestje uit het eerste leerjaar. Iedereen zat te pronken met de nieuwste strip van Jommeke of een spiksplinternieuwe doos kleurpotloden. Iedereen behalve ik. Met tranen in de ogen opende ik een minuscuul klein pakje dat uiteindelijk een porseleinen poesje bleek te zijn. ‘Zelf gemaakt door mijn overgrootmoeder,’ voegde de gulle schenkster er smalend aan toe.
Of wat te denken van de brillenpoetsdoekjes die ik ooit van een ex-vriendje heb gekregen? Een nuttig cadeau, dat wel. Alleen jammer dat ik me op dat moment nog helemaal niet verzoend had met dat ding op mijn neus.
Andere items op het lijstje ‘cadeaus om zo snel mogelijk te vergeten’: een knalroze portefeuille, een handtas die rechtstreeks uit de kast van Paris Hilton leek te komen en flanellen pyjama’s in schreeuwerige kleuren.
Niet verwonderlijk dus dat ik ook dit jaar de feestdagen met knikkende knieën tegemoet zie. Net als mijn omgeving waarschijnlijk. Want na al die jaren slaag ik er nog steeds niet in om enthousiast ‘oooh’ te roepen als ik weer een boek krijg dat al in mijn boekenkast ligt. ‘Wat leuk!’ krijg ik echt niet over mijn lippen als ik, de absolute koffiehater, een mand krijg met koffie in alle mogelijke smaken en kleuren.
Ach, ik troost me met de gedachte dat ik niet alleen ben. Vorige week biechtte president Obama schoorvoetend op dat hij zelden leuke cadeaus krijgt. Ook de groten der aarde moeten blijkbaar af en toe tevreden moeten zijn met een paar nieuwe sokken onder de kerstboom.
Hoewel ik me graag tegoed doe aan de overdadige maaltijden, bezorgen de feestdagen me elk jaar een beklemmend gevoel. Vanaf half december maakt angst zich van mij meester. Nachtenlang lig ik te woelen en te piekeren. Overdag leiden mijn gedachten telkens naar een en dezelfde vraag: wat zal ik dit jaar onder die grote groene spar in onze woonkamer vinden?
Er is wel degelijk reden tot paniek. Al sinds de kleuterklas lijken nutteloze en onbruikbare geschenken in mij een perfect slachtoffer te zien. Elk jaar opnieuw komen familie en vrienden aandraven met de meest bizarre cadeaus.
Zo was er het kerstfeestje uit het eerste leerjaar. Iedereen zat te pronken met de nieuwste strip van Jommeke of een spiksplinternieuwe doos kleurpotloden. Iedereen behalve ik. Met tranen in de ogen opende ik een minuscuul klein pakje dat uiteindelijk een porseleinen poesje bleek te zijn. ‘Zelf gemaakt door mijn overgrootmoeder,’ voegde de gulle schenkster er smalend aan toe.
Of wat te denken van de brillenpoetsdoekjes die ik ooit van een ex-vriendje heb gekregen? Een nuttig cadeau, dat wel. Alleen jammer dat ik me op dat moment nog helemaal niet verzoend had met dat ding op mijn neus.
Andere items op het lijstje ‘cadeaus om zo snel mogelijk te vergeten’: een knalroze portefeuille, een handtas die rechtstreeks uit de kast van Paris Hilton leek te komen en flanellen pyjama’s in schreeuwerige kleuren.
Niet verwonderlijk dus dat ik ook dit jaar de feestdagen met knikkende knieën tegemoet zie. Net als mijn omgeving waarschijnlijk. Want na al die jaren slaag ik er nog steeds niet in om enthousiast ‘oooh’ te roepen als ik weer een boek krijg dat al in mijn boekenkast ligt. ‘Wat leuk!’ krijg ik echt niet over mijn lippen als ik, de absolute koffiehater, een mand krijg met koffie in alle mogelijke smaken en kleuren.
Ach, ik troost me met de gedachte dat ik niet alleen ben. Vorige week biechtte president Obama schoorvoetend op dat hij zelden leuke cadeaus krijgt. Ook de groten der aarde moeten blijkbaar af en toe tevreden moeten zijn met een paar nieuwe sokken onder de kerstboom.
vrijdag 4 december 2009
Rookverbod
Compromissen. Niet alleen Jean-Luc Dehaene is er naarstig naar op zoek, ook de parlementsleden laten zich van hun beste kant zien. Vandaag bereikten de meerderheidspartijen een akkoord over het algemeen rookverbod. In de vorm van een compromis. Uiteraard.
De liberalen en de PS, die het voor een keer met elkaar eens waren, wilden het rookverbod beperken tot cafés waar bereide maaltijden geserveerd worden. 'Non' was de reactie van CDH en CD&V. Zij willen alle cafés rookvrij maken vanaf 2012.
Een compromis werd gezocht en gevonden. Ten vroegste op 1 juli 2012 en ten laatste op 1 juli 2014 komt het rookverbod er. Bovendien zal de regering in de tussentijd samenzitten met de sector om te zoeken naar begeleidende maatregelen. Zo bestaat de kans dat de wetgeving rond studentenarbeid versoepeld wordt.
Een reactie van de horeca bleef niet uit. In het VRT-journaal laten cafébazen en klanten hun sterkste argumenten boven. 'Omdat het altijd zo geweest is' en andere redenen tegen het rookverbod, ziet u hier.
Cafébazen zijn bezorgd
De liberalen en de PS, die het voor een keer met elkaar eens waren, wilden het rookverbod beperken tot cafés waar bereide maaltijden geserveerd worden. 'Non' was de reactie van CDH en CD&V. Zij willen alle cafés rookvrij maken vanaf 2012.
Een compromis werd gezocht en gevonden. Ten vroegste op 1 juli 2012 en ten laatste op 1 juli 2014 komt het rookverbod er. Bovendien zal de regering in de tussentijd samenzitten met de sector om te zoeken naar begeleidende maatregelen. Zo bestaat de kans dat de wetgeving rond studentenarbeid versoepeld wordt.
Een reactie van de horeca bleef niet uit. In het VRT-journaal laten cafébazen en klanten hun sterkste argumenten boven. 'Omdat het altijd zo geweest is' en andere redenen tegen het rookverbod, ziet u hier.
Cafébazen zijn bezorgd
maandag 16 november 2009
Kilometerheffing
De Nederlandse geschiedenisboeken worden weer twee belastingen rijker. Vanaf 2012 moeten de wegenbelasting en aanschafbelasting immers plaatsruimen voor de kilometerheffing. Betalen dus afhankelijk van hoeveel, waar en wanneer je rijdt. Een interessant initiatief dat hopelijk snel ingang vindt in België. Hier alvast de voordelen op een rijtje.
Voordeel 1: Minder CO2
Betalen per kilometer? Dat betekent minder kilometers afleggen met de auto. De bakker om de hoek wordt weer bereikbaar met de fiets. De afstand van het station tot het werk blijkt te voet overbrugbaar. Luide muziek op de bus wordt weggelachen. ‘We zijn allemaal jong geweest, nietwaar?’. Tegelijkertijd neemt de CO2-uitstoot bijna zichtbaar af.
En waarom geen rekening houden met de milieuvriendelijkheid van de auto? Hoe meer CO2, hoe hoger de heffing. Het milieu kan er alleen maar wel bij wezen.
Voordeel 2: Minder agressie
Betalen per kilometer? Dan blijft de auto al eens vaker op stal. En minder auto’s, dat kan alleen maar minder files betekenen. Minder stress en een aangenamere rit zijn een logisch gevolg.
Bovendien zal een hogere kilometerheffing tijdens de spits mensen weerhouden. Zij zullen zich alleen nog dan op de baan wagen als het echt niet anders kan. Gepensioneerden en leerling-bestuurders zullen hun rijkunsten bijgevolg op een ander moment tentoonspreiden. Voor vele chauffeurs een bron van ergernis minder.
Voordeel 3: Minder centen
Betalen per kilometer? Dat betekent minder betalen. Als we Camiel Eurlings, Nederlands minister van Verkeer en Waterstaat, mogen geloven althans. Volgens hem zal 59 procent van de Nederlandse bevolking minder betalen vanaf 2012. Voor een vierde van de bevolking zal er niets veranderen. Slechts bij 16 procent van de Nederlanders zal de broeksriem iets harder aangespannen moeten worden.
Waar wachten we nog op?
Voordeel 1: Minder CO2
Betalen per kilometer? Dat betekent minder kilometers afleggen met de auto. De bakker om de hoek wordt weer bereikbaar met de fiets. De afstand van het station tot het werk blijkt te voet overbrugbaar. Luide muziek op de bus wordt weggelachen. ‘We zijn allemaal jong geweest, nietwaar?’. Tegelijkertijd neemt de CO2-uitstoot bijna zichtbaar af.
En waarom geen rekening houden met de milieuvriendelijkheid van de auto? Hoe meer CO2, hoe hoger de heffing. Het milieu kan er alleen maar wel bij wezen.
Voordeel 2: Minder agressie
Betalen per kilometer? Dan blijft de auto al eens vaker op stal. En minder auto’s, dat kan alleen maar minder files betekenen. Minder stress en een aangenamere rit zijn een logisch gevolg.
Bovendien zal een hogere kilometerheffing tijdens de spits mensen weerhouden. Zij zullen zich alleen nog dan op de baan wagen als het echt niet anders kan. Gepensioneerden en leerling-bestuurders zullen hun rijkunsten bijgevolg op een ander moment tentoonspreiden. Voor vele chauffeurs een bron van ergernis minder.
Voordeel 3: Minder centen
Betalen per kilometer? Dat betekent minder betalen. Als we Camiel Eurlings, Nederlands minister van Verkeer en Waterstaat, mogen geloven althans. Volgens hem zal 59 procent van de Nederlandse bevolking minder betalen vanaf 2012. Voor een vierde van de bevolking zal er niets veranderen. Slechts bij 16 procent van de Nederlanders zal de broeksriem iets harder aangespannen moeten worden.
Waar wachten we nog op?
zaterdag 14 november 2009
Vrouwonvriendelijk Tsjaad
Geweld tegen vrouwen en meisjes blijft een groot probleem in Tsjaad. Dat meldt een recent verschenen rapport van Amnesty International. Niet alleen de lokale bevolking, maar ook vluchtelingen zijn regelmatig slachtoffer van verkrachtingen en andere vormen van agressie. Vooral de oostelijke regio van het land is gevaarlijk terrein.
Fatima, een vluchtelinge uit Soedan, heeft het geweld in Oost-Tsjaad aan den lijve ondervonden. ‘Samen met enkele vrouwen was ik buiten het kamp op zoek naar hout. Plots kwamen twee mannen naar me toe. Zij beschuldigden mij en alle Soedanese vrouwen ervan hun hout te stelen. Toen ik probeerde weg te lopen, kwamen ze achter me aan. Ze grepen mij vast, namen mijn hout af en sloegen me er mee tot ik viel.’
Tawanda Hondora, adjunct-directeur van het Afrikaprogramma van Amnesty International, benadrukt dat het verhaal van Fatima geen uitzondering is. ‘Vrouwengeweld is een ernstig probleem in Tsjaad. Vooral het oosten van het land, waar de meeste vluchtelingenkampen gelegen zijn, is gevaarlijk. De woestijn in de regio verplicht vluchtelingen om kilometers te wandelen voor voedsel, water en hout. Zo ver buiten het kamp kunnen de vrouwen niet meer rekenen op bescherming en worden ze regelmatig het slachtoffer van geweld.’
Maar ook binnen de kampen is de veiligheid niet altijd gegarandeerd. Vrouwen en meisjes worden er aangevallen door andere vluchtelingen, familieleden of zelfs humanitaire medewerkers. Zo dwingen leerkrachten meisjes tot geslachtsgemeenschap in ruil voor goede resultaten.
Straffeloosheid
Exacte cijfers over de geweldplegingen zijn niet beschikbaar. Veel slachtoffers weigeren de misdrijven aan te geven uit vrees voor de sociale gevolgen. Verkrachting is voor veel mannen een reden om hun vrouw te mijden of zelfs te verlaten. Jonge meisjes die seksueel zijn aangerand vinden moeilijk een partner.
Zelfs als overlevende slachtoffers de misdrijven melden komen de daders zelden voor de rechtbank. ‘Hoewel de Tsjadische wet geweld tegen vrouwen verbiedt, worden deze wetsbepalingen zelden toegepast. Dat is vooral te wijten aan een gebrek aan deskundigheid en politieke wil. Daarnaast kent Tsjaad de traditie om een geschil via onderhandelingen op te lossen. In de meeste gevallen wordt dan een financiële compensatie geëist van de misdadiger. Soms wordt de verkrachter ook verplicht om met zijn slachtoffer te trouwen’, zegt Tawanda Hondora.
Gasfornuizen en fruitbomen
UNHCR, het vluchtelingencommissariaat van de VN, wil een einde stellen aan het vrouwengeweld in de buurt van vluchtelingenkampen. ‘Onze medewerkers ondernemen verschillende acties om de getroffen groep vluchtelingen minder kwetsbaar te maken’, vertelt Vanessa Saenen, verantwoordelijke voor de externe relaties van UNHCR. ‘Wij bieden de vrouwen gasvuren aan om te koken. Op die manier moeten ze niet meer buiten het kamp om hout te sprokkelen. Daarnaast planten we fruitbomen aan. Deze bomen zorgen niet alleen voor voedsel, maar dammen ook de woestijn in.’
Het UNHCR erkent dat hiermee het probleem nog niet van de baan is. ‘Verschillende vrouwen verkopen hout om hun gezin te onderhouden. Daarom blijven zij, ondanks de gasvuren, de kampen verlaten om hout te sprokkelen.’
Fatima, een vluchtelinge uit Soedan, heeft het geweld in Oost-Tsjaad aan den lijve ondervonden. ‘Samen met enkele vrouwen was ik buiten het kamp op zoek naar hout. Plots kwamen twee mannen naar me toe. Zij beschuldigden mij en alle Soedanese vrouwen ervan hun hout te stelen. Toen ik probeerde weg te lopen, kwamen ze achter me aan. Ze grepen mij vast, namen mijn hout af en sloegen me er mee tot ik viel.’
Tawanda Hondora, adjunct-directeur van het Afrikaprogramma van Amnesty International, benadrukt dat het verhaal van Fatima geen uitzondering is. ‘Vrouwengeweld is een ernstig probleem in Tsjaad. Vooral het oosten van het land, waar de meeste vluchtelingenkampen gelegen zijn, is gevaarlijk. De woestijn in de regio verplicht vluchtelingen om kilometers te wandelen voor voedsel, water en hout. Zo ver buiten het kamp kunnen de vrouwen niet meer rekenen op bescherming en worden ze regelmatig het slachtoffer van geweld.’
Maar ook binnen de kampen is de veiligheid niet altijd gegarandeerd. Vrouwen en meisjes worden er aangevallen door andere vluchtelingen, familieleden of zelfs humanitaire medewerkers. Zo dwingen leerkrachten meisjes tot geslachtsgemeenschap in ruil voor goede resultaten.
Straffeloosheid
Exacte cijfers over de geweldplegingen zijn niet beschikbaar. Veel slachtoffers weigeren de misdrijven aan te geven uit vrees voor de sociale gevolgen. Verkrachting is voor veel mannen een reden om hun vrouw te mijden of zelfs te verlaten. Jonge meisjes die seksueel zijn aangerand vinden moeilijk een partner.
Zelfs als overlevende slachtoffers de misdrijven melden komen de daders zelden voor de rechtbank. ‘Hoewel de Tsjadische wet geweld tegen vrouwen verbiedt, worden deze wetsbepalingen zelden toegepast. Dat is vooral te wijten aan een gebrek aan deskundigheid en politieke wil. Daarnaast kent Tsjaad de traditie om een geschil via onderhandelingen op te lossen. In de meeste gevallen wordt dan een financiële compensatie geëist van de misdadiger. Soms wordt de verkrachter ook verplicht om met zijn slachtoffer te trouwen’, zegt Tawanda Hondora.
Gasfornuizen en fruitbomen
UNHCR, het vluchtelingencommissariaat van de VN, wil een einde stellen aan het vrouwengeweld in de buurt van vluchtelingenkampen. ‘Onze medewerkers ondernemen verschillende acties om de getroffen groep vluchtelingen minder kwetsbaar te maken’, vertelt Vanessa Saenen, verantwoordelijke voor de externe relaties van UNHCR. ‘Wij bieden de vrouwen gasvuren aan om te koken. Op die manier moeten ze niet meer buiten het kamp om hout te sprokkelen. Daarnaast planten we fruitbomen aan. Deze bomen zorgen niet alleen voor voedsel, maar dammen ook de woestijn in.’
Het UNHCR erkent dat hiermee het probleem nog niet van de baan is. ‘Verschillende vrouwen verkopen hout om hun gezin te onderhouden. Daarom blijven zij, ondanks de gasvuren, de kampen verlaten om hout te sprokkelen.’
dinsdag 10 november 2009
Wir sind das volk
Politiek is soms te belangrijk om enkel aan politici over te laten. Daarom lanceert Nic Balthazar The Big Ask Again. De videoclip met een doel. Mensen bewust maken van de klimaatproblematiek. Zeker in de aanloop naar de top van Kopenhagen volgende maand. ‘Want alleen het volk kan deze top nog redden,’ stelt Nic Balthazar in De Morgen.
Een politiek akkoord over het klimaat lijkt inderdaad mijlenver weg. De verschillende standpunten liggen kilometers uit mekaar.
In de eerste plaats is er de te voorzichtige houding van Obama. Op de klimaattop van de VN weigerde hij concrete doelstellingen voor zijn land naar voor te schuiven. De Nobelprijswinnaar van de vrede wil wel, maar kan niet. Zijn klimaatwet, die de uitstoot van CO2 wil terugdringen, zit al maanden geblokkeerd in de Senaat. Dat maakt harde en concrete uitspraken moeilijk. Ook in Kopenhagen.
In Europa ziet de situatie er iets rooskleuriger uit. De 27 lidstaten willen de CO2-uitstoot voor de luchtvaart met 10 procent terugdringen ten opzichte van 2005. Voor de scheepvaart zou het om 20 procent gaan. De Europese landen zijn zelfs bereid om tegen 2050 de totale uitstoot met 80 à 95 procent terug te dringen. Natuurlijk wel alleen als de andere landen ook hun duit in het zakje doen.
Toch moet de EU niet te snel victorie kraaien. Vorige week nog verklaarde Commissievoorzitter Barroso dat Kopenhagen sowieso geen bindend akkoord zal opleveren à la Kyoto. Realistisch, dat wel. Maar weinig motiverend.
En de andere landen? Die willen alleen maatregelen nemen als ze kunnen rekenen op garanties van de rijke landen.
De klimaatdiscussie lijkt zo een straatje zonder eind te worden. Toch mogen we het hoofd niet laten hangen. Integendeel. Mensen kunnen wel degelijk het verschil maken. Kijk maar naar de val van de Muur.De protesten van de Oost-Duitsers hebben hier een belangrijke rol gespeeld. Dat mogen we niet vergeten. En daarom moeten we het initiatief van Nic Balthazar steunen.
Een politiek akkoord over het klimaat lijkt inderdaad mijlenver weg. De verschillende standpunten liggen kilometers uit mekaar.
In de eerste plaats is er de te voorzichtige houding van Obama. Op de klimaattop van de VN weigerde hij concrete doelstellingen voor zijn land naar voor te schuiven. De Nobelprijswinnaar van de vrede wil wel, maar kan niet. Zijn klimaatwet, die de uitstoot van CO2 wil terugdringen, zit al maanden geblokkeerd in de Senaat. Dat maakt harde en concrete uitspraken moeilijk. Ook in Kopenhagen.
In Europa ziet de situatie er iets rooskleuriger uit. De 27 lidstaten willen de CO2-uitstoot voor de luchtvaart met 10 procent terugdringen ten opzichte van 2005. Voor de scheepvaart zou het om 20 procent gaan. De Europese landen zijn zelfs bereid om tegen 2050 de totale uitstoot met 80 à 95 procent terug te dringen. Natuurlijk wel alleen als de andere landen ook hun duit in het zakje doen.
Toch moet de EU niet te snel victorie kraaien. Vorige week nog verklaarde Commissievoorzitter Barroso dat Kopenhagen sowieso geen bindend akkoord zal opleveren à la Kyoto. Realistisch, dat wel. Maar weinig motiverend.
En de andere landen? Die willen alleen maatregelen nemen als ze kunnen rekenen op garanties van de rijke landen.
De klimaatdiscussie lijkt zo een straatje zonder eind te worden. Toch mogen we het hoofd niet laten hangen. Integendeel. Mensen kunnen wel degelijk het verschil maken. Kijk maar naar de val van de Muur.De protesten van de Oost-Duitsers hebben hier een belangrijke rol gespeeld. Dat mogen we niet vergeten. En daarom moeten we het initiatief van Nic Balthazar steunen.
Abonneren op:
Posts (Atom)