Marcel Habran is een vrij man. Hoewel het er amper zeven maanden geleden nog naar uit zag dat ‘le vieux Marcel’ zijn laatste adem in de gevangenis zou uitblazen, trok de trouwe bajesklant deze week de deur van zijn cel achter zich dicht. Onmogelijk? Niet in België.
Maart 2009. Marcel Habran, de Tony Soprano van de Maas, wordt door de Luikse assisenjury veroordeeld tot 15 jaar cel. De nieuwste feiten op zijn overvolle strafblad: een dodelijke overval op een geldtransport in Borgworm en leider van een criminele organisatie. Geen onlogische straf dus voor een man die in het verleden al schuldig is bevonden aan diefstal, verboden wapenbezit, drugshandel, prostitutie, bendevorming en heling. De rechter oordeelt dat de beslissing van de jury niet gemotiveerd moet worden. Merkwaardig als je weet dat twee maanden voordien het Hof van Cassatie zo’n motivatie nog verplicht had gemaakt.
Een stommiteit met grote gevolgen. Geen enkele advocaat zou zo’n kans immers laten liggen. Zo ook de advocaat van meneer Habran niet, die naar het Hof van Cassatie stapt. Oordeel? Het arrest voldoet niet aan de voorgeschreven vormvereisten. Gevolg? De uitspraak wordt verbroken. Het proces moet worden overgedaan. Tot dan mag Habran de gevangenis verlaten.
Een zoveelste blunder van de Belgische justitie. Waarom wordt er geen rekening gehouden met het vonnis van het Hof van Cassatie? Wat zal dit doen met het algemeen rechtsgevoel bij de bevolking? Hoe zal justitie het vertrouwen van de bevolking kunnen herstellen?
Vragen waar Stefaan De Clerck zijn hoofd over mag breken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten