Robert Michels. Niet de Nobelprijswinnaar voor de literatuur. Noch de man die onze nationale ploeg nieuw leven moet inblazen. Wel een Duits-Italiaanse socioloog wiens werk meer dan honderd jaar na publicatie brandend actueel is. Verschillende Belgische politieke partijen lijken immers te rade gegaan bij de man die organisatie gelijkstelde met oligarchie. Verscheidene gebeurtenissen in de afgelopen weken en maanden bewijzen overtuigend het gebrek aan democratie in politieke partijen. Denk bijvoorbeeld aan de polemiek binnen SP.A naar aanleiding van de naamsverandering van de partij. En meer recent nog trokken een aantal leden de LDD-deur achter zich dicht na hun beklag te hebben gedaan over de alleenheerschappij van meneer Dedecker.
Maar wat te denken over de soap rond Frank Vandenbroucke? Ondanks een hoog stemmenaantal werd de socialistische trots van Scherpenheuvel na de Vlaamse verkiezingen aan de kant geschoven voor jonge belofte Pascal Smet. Het ongenoegen hierover was, vooral bij de Vlaams-Brabantse afdeling, enorm en discussies over het democratisch deficit werden voor de ogen van de camera’s uitgevochten. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, kwam De Standaard met nieuw bezwarend materiaal op de proppen. Uitgelekte e-mails tussen de voorzitster en enkele naaste medewerkers en vrienden tonen het gelijk van meneer Michels aan. Van democratie was duidelijk geen sprake bij de verdeling van de posten. Het vertrek van Frank Vandenbroucke was tot in de puntjes voorbereid, Ingrid Lieten moest en zou viceminister-president worden terwijl Bert Anciaux zou verkassen naar het Brusselse schepencollege.
Net de partij die de nadruk legt op mensen en solidariteit regelt dit alles op een wel heel ongelukkige, asociale manier. Mensen die buiten de politiek staan beslissen mee over het lot van oude rotten in het vak. Eén e-mail schuift de stemmen van 46490 Vlaamse kiezers aan de kant. Ervaring moet wijken voor jong geweld. Niet te verwonderen dat Caroline Gennez de gebeten hond is in het hele verhaal. De vraag blijft of de voorzitster ook deze storm zal doorstaan. Toch moeten we in het achterhoofd houden dat nagenoeg alle Belgische partijen zich schuldig maken aan bovengenoemde praktijken. Interne democratie is ver te zoeken bij die spelers die onze democratie moeten doen draaien.
Of hoe Robert Michels meer dan een halve eeuw na zijn dood nog steeds springlevend is…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten