Blogpedia

De wereld der bloggers. Nog steeds een wat onwennige plaats voor mij. Bij elke post beweeg ik hemel en aarde om iets op papier te zetten dat enigszins op een blog lijkt. Elke keer moet ik op zoek naar goede woorden en exacte formuleringen. Nee, spontaan een mening op papier zetten, het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt.

Bij het lezen van het artikel 'Why I blog' van Andrew Sullivan kon ik enig gevoel van jaloezie dan ook niet onderdrukken. De godfather van het bloggen lijkt de kwaliteitsvolle blogs maar uit zijn mouw te schudden. Al tien jaar lang deelt hij lief en leed met de wereld en volgen talrijke mensen zijn uitlatingen over actuele gebeurtenissen op de voet. Even lang denkt hij al na over het bloggen als fenomeen. En dat merk je.

'A good blog is your own private Wikipedia', stelt Sullivan.

Niet zo een vanzelfsprekende vergelijking. Wel een heel treffende. Een blog is een encyclopedie van jezelf. Een belangrijk bron van informatie. Al schrijvend geef je veel over jezelf prijs. Soms expliciet door een mening te formuleren. Soms tegen wil en dank door de schrijfstijl of keuze van onderwerpen.

Maar Wikipedia is natuurlijk geen Winkler Prins. De vrije encyclopedie is het werk van veel mensen samen. Mensen zoals u en ik staan in voor de inhoud. Net als bij een blog. Reacties van geïnteresseerden geven een andere invalshoek. Commentaren brengen nuanceringen aan. Links plaatsen het bericht in een bredere context. Alleen dat maakt een blog tot een blog. Op de koop toe ontstaat er een speciale band tussen de blogger en zijn lezers. Een soort vriendschap. Niemand blogt alleen voor zichzelf. Niemand wil alleen zijn eigen woorden op het scherm zien verschijnen. Interactie, dat is waar een blog om vraagt.

Oh ja. Laten we direct de daad bij het woord voegen en de raad van Sullivan opvolgen. Zodat deze blog een echte blog wordt. Een persoonlijke Wikipedia. Ik zorg alvast voor de link. Aan jullie om te reageren.

BBC vs BNP

Al decennialang een basisprincipe van Westerse democratieën. Toch nog steeds niet vanzelfsprekend. Vrijheid van meningsuiting blijft een heikel punt in vele landen. Dat bleek deze week des te meer in Groot-Brittannië waar hevige controverse uitbrak toen bekend raakte dat Nick Griffin, leider van de extreem-rechtse British National Party (BNP), in het panel van Question Time mocht zetelen. Een populair praatprogramma in prime-time bij BBC.

Vooral Labour-minister Peter Hain was hier niet mee opgezet. In een open brief stelde hij dat de zender zo laat uitschijnen dat BNP een aanvaarde politieke partij is. En dat wil de minister kost wat kost vermijden. Geen onlogische reactie. Tot vorige week was het lidmaatschap van de partij immers voorbehouden aan blanken.

En toch. Toch ben ik blij dat BBC voet bij stuk houdt. Alleen door alle partijen aan het woord te laten behoudt de openbare zender haar geloofwaardigheid. De BNP volledig uitsluiten van alle media-aandacht zou haar waarschijnlijk zelfs ten goede komen. Het zou de partij immers de felbegeerde underdogpositie opleveren. Een positie waar de kiezer nogal gevoelig voor is.

Nee, laat Nick Griffin de standpunten van zijn partij maar verkondigen. Laat hem maar in discussie treden met de gevestigde partijen. Even goed valt de voorzitter helemaal door de mand. Maar dan heeft de partij wel een week in de schijnwerpers gestaan natuurlijk...

Le vieux Marcel

Marcel Habran is een vrij man. Hoewel het er amper zeven maanden geleden nog naar uit zag dat ‘le vieux Marcel’ zijn laatste adem in de gevangenis zou uitblazen, trok de trouwe bajesklant deze week de deur van zijn cel achter zich dicht. Onmogelijk? Niet in België.

Maart 2009. Marcel Habran, de Tony Soprano van de Maas, wordt door de Luikse assisenjury veroordeeld tot 15 jaar cel. De nieuwste feiten op zijn overvolle strafblad: een dodelijke overval op een geldtransport in Borgworm en leider van een criminele organisatie. Geen onlogische straf dus voor een man die in het verleden al schuldig is bevonden aan diefstal, verboden wapenbezit, drugshandel, prostitutie, bendevorming en heling. De rechter oordeelt dat de beslissing van de jury niet gemotiveerd moet worden. Merkwaardig als je weet dat twee maanden voordien het Hof van Cassatie zo’n motivatie nog verplicht had gemaakt.

Een stommiteit met grote gevolgen. Geen enkele advocaat zou zo’n kans immers laten liggen. Zo ook de advocaat van meneer Habran niet, die naar het Hof van Cassatie stapt. Oordeel? Het arrest voldoet niet aan de voorgeschreven vormvereisten. Gevolg? De uitspraak wordt verbroken. Het proces moet worden overgedaan. Tot dan mag Habran de gevangenis verlaten.

Een zoveelste blunder van de Belgische justitie. Waarom wordt er geen rekening gehouden met het vonnis van het Hof van Cassatie? Wat zal dit doen met het algemeen rechtsgevoel bij de bevolking? Hoe zal justitie het vertrouwen van de bevolking kunnen herstellen?

Vragen waar Stefaan De Clerck zijn hoofd over mag breken.

Een ijzeren wet...

Robert Michels. Niet de Nobelprijswinnaar voor de literatuur. Noch de man die onze nationale ploeg nieuw leven moet inblazen. Wel een Duits-Italiaanse socioloog wiens werk meer dan honderd jaar na publicatie brandend actueel is. Verschillende Belgische politieke partijen lijken immers te rade gegaan bij de man die organisatie gelijkstelde met oligarchie. Verscheidene gebeurtenissen in de afgelopen weken en maanden bewijzen overtuigend het gebrek aan democratie in politieke partijen. Denk bijvoorbeeld aan de polemiek binnen SP.A naar aanleiding van de naamsverandering van de partij. En meer recent nog trokken een aantal leden de LDD-deur achter zich dicht na hun beklag te hebben gedaan over de alleenheerschappij van meneer Dedecker.

Maar wat te denken over de soap rond Frank Vandenbroucke? Ondanks een hoog stemmenaantal werd de socialistische trots van Scherpenheuvel na de Vlaamse verkiezingen aan de kant geschoven voor jonge belofte Pascal Smet. Het ongenoegen hierover was, vooral bij de Vlaams-Brabantse afdeling, enorm en discussies over het democratisch deficit werden voor de ogen van de camera’s uitgevochten. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, kwam De Standaard met nieuw bezwarend materiaal op de proppen. Uitgelekte e-mails tussen de voorzitster en enkele naaste medewerkers en vrienden tonen het gelijk van meneer Michels aan. Van democratie was duidelijk geen sprake bij de verdeling van de posten. Het vertrek van Frank Vandenbroucke was tot in de puntjes voorbereid, Ingrid Lieten moest en zou viceminister-president worden terwijl Bert Anciaux zou verkassen naar het Brusselse schepencollege.

Net de partij die de nadruk legt op mensen en solidariteit regelt dit alles op een wel heel ongelukkige, asociale manier. Mensen die buiten de politiek staan beslissen mee over het lot van oude rotten in het vak. Eén e-mail schuift de stemmen van 46490 Vlaamse kiezers aan de kant. Ervaring moet wijken voor jong geweld. Niet te verwonderen dat Caroline Gennez de gebeten hond is in het hele verhaal. De vraag blijft of de voorzitster ook deze storm zal doorstaan. Toch moeten we in het achterhoofd houden dat nagenoeg alle Belgische partijen zich schuldig maken aan bovengenoemde praktijken. Interne democratie is ver te zoeken bij die spelers die onze democratie moeten doen draaien.

Of hoe Robert Michels meer dan een halve eeuw na zijn dood nog steeds springlevend is…